اوبونتو برای ارتقای رابط گرافیکیش اخیرا پروژه مفصلی رو راه اندازی کرده که unity تنها یه بخش کوچیک از اونه. این بخش یه رابط گرافیکی جدید برای Gnome ایجاد می کنه و قراره که استفاده از دسکتاپ اوبونتو رو ارتقا بده. unity فعلا محیط پیش‌فرض نسخه نتبوک اوبونتوه.

برای نصب unity خیلی ساده و مثل همه پکیج های دیگه:

[bash light=”true”]sudo apt-get install unity[/bash]

بعد نصب موقع لاگین کردن تو اکانت باید به جای گنوم، unity رو انتخاب کنیم.

اولین چیزی که موقع وارد شدن به محیط جدید جلب توجه میکنه ساختار جدید محیطه: سمت چپ یه launcher کلی هست به صورت عمودی، و بالا همون نوار ابزار قدیمی، اما بدون اون منوها. نوار ابزار پایین هم حذف شده. به جای منوهای قدیمی تو نوار ابزار بالایی یه دکمه اوبونتو وجود داره که ظاهرا قراره همه کاره باشه. با کلیک این دکمه یه صفحه سرچ باز میشه که از اونجا میشه به فایل‌ها و برنامه‌ها دسترسی داشت. (متاسفانه نمی‌دونم چرا ) به هر حال من از هیچ طریقی نتونستم به فولدر home خودم دسترسی داشته باشم.

همونطور که گفتم نوار سمت چپ به launcher اختصاص داره. از این نوار میشه برنامه‌هایی که پیش‌فرض وجود دارن رو فراخوند. برنامه‌هایی که اجرا می‌کنیم هم یه آیکون تو همین بخش می‌اندازن. همینطور میشه خیلی راحت با راست کلیک آیکون یه برنامه در حال اجرا رو به اینجا چسبوند.

نکته جدید آخر برای من در باره unity این بود که نوار منو و آیکونهای برنامه با نوار ابزار بالایی یکپارچه می‌شه و جای بیشتری برای کار باقی می‌گذاره.

در مجموع نحوه چیدمان عناصر توسط unity باعث میشه که از صفحه نمایش بهتر استفاده بشه. مخصوصا با حرکت به سمت مانیتورهای کشیده تر، باید از فضاهای کشیده افقی دوری کرد و بخشهای ثابت برنامه در قالب نوارهای عمودی اراپه بشه که این موضوع تو unity به خوبی رعایت شده: نوارهای متعدد افقی (نوار پایینی، نوار بالایی، نوار عنوان و نوار منو) به یه نوار کاهش پیدا کردن و در عوض یه نوار نسبتا عریض به سمت چپ صفحه اضافه شده.

از طرف دیگه unity به نظر من هنوز بالغ نیست. دسترسی به خیلی جاهای لینوکس هنوز سخته و خیلی از پنجره‌ها بلاتکلیفن. باید صبر کرد و دید اگه Canonical بخواد اون رو تو اوبونتو ۱۱.۱۰ وارد کنه چه تغییراتی توش می‌ده.